6 januari 2018 geplaatst op https://www.facebook.com/jongspirit.nl/ Auteur: Karina de Jong
Op 23 januari 1999 kwam ons eerste ‘kind’ in ons leven. Een Ridgeback pup van 8 weken zou vanaf die dag ons gezin verrijken. We gaven haar de naam Kibo. Kibo was een dappere pup. Speels maar ook bedachtzaam en wijs. Ze overzag alles en bepaalde zelf wat wenselijk en onwenselijk voor haar was.
Kibo was als pup een enorme piezelemiet met eten. We moesten soms de slagroombus leeg spuiten door haar voer om haar aan het eten te krijgen. Later, daarin tegen, snaaide mevrouw alles wat los en vast zat en was het zeer onverstandig om eten onbeheerd op tafel te laten staan als Kibo in de buurt was! Als ze haar kans toch had gegrepen dan incasseerde ze de daarop volgende moppers met een smilende grimas op haar koppie!
Kibo was een fysiek sterke hond die eigenlijk nooit klachten had. Tot haar 11e jaar. Alsof van de ene op de andere dag haar totale eetlust weg was. Ze verloor ook haar enthousiasme. Ze voelde koortsig aan en was niet meer van haar plek te krijgen voor een wandeling. Ik maakte me zo veel zorgen dat ik na 1 dag op de stoep van de dierenarts stond. Hij keek erg bedenkelijk toen hij Kibo binnen zag komen waggelen. Hij nam bloed van haar af en een dag later kregen we het droevige bericht dat het afgelopen was met haar. Ze had hele slechte bloedwaardes die duidde op een ver gevorderd stadium van kanker. Dit ging gepaard met een opgezwollen lever en ontstekingshaarden in haar lijf. Ik was totaal kapot van dit bericht.
Ondanks dat ze, voor een ridgeback, al een respectabele leeftijd had, werd ik verscheurd van verdriet. Na de eerste tranen kwam de vraag, wanneer is het erg genoeg om haar te laten inslapen? Ik was er nog niet aan toe… maar het vervelende was dat het mij niet lukte om telepathisch contact met haar te krijgen, waarschijnlijk omdat ik zo bang was om haar te verliezen. Na een paar dagen voelde ik iets meer rust en stonden we klaar om een afspraak te maken met de dierenarts voor het definitieve spuitje. Het leven zo was niets voor haar en de diagnose was er… het zou niet meer verbeteren.
Gelukkig deed ik nog een poging om telepathisch met Kibo te communiceren, en het lukte! Het bijzondere was dat ze ronduit verbolgen was over het feit dat wij er aan dachten haar te laten inslapen! Ze was absoluut van plan te blijven leven en als ze er echt klaar mee zou zijn dan zou ze haar koppie niet meer omhoog doen als we binnen kwamen. Ik was zo blij met haar bericht. Ik heb haar intens geknuffeld, in haar oren gefluisterd dat ik zielsveel van haar houdt en haar keer op keer behandeld met energie.
En het wonder geschiedde, na twee dagen stond Kibo ineens voor de achterdeur, klaar voor een wandeling. Terug van de wandeling liep ze doelgericht naar haar etensbak met een blik van ‘vul ff snel, want ik heb honger’! De dierenarts was zo ontzettend verbaasd over wat Kibo gedaan had met liefde, aandacht en energie! We hebben daarna nog anderhalf jaar kunnen genieten van onze jong bejaarde dame, die in gedrag ineens een tweede puberteit inging…. En wij? Wij stonden haar puberale fratsen oogluikend en met een smile van oor tot oor toe… Onze lieve Kibo heeft nog net de leeftijd van 13 jaar bereikt!
Karina de Jong